ثمینه باغچه بان 92ساله شد
هنر شهر: ثمینه باغچه بان - نویسنده و مترجم - امروز 92 ساله شد.
به گزارش هنر شهر به نقل از ایسنا، شورای كتاب كودك در زادروزش، درباره این نویسنده و مترجم نوشت: ثمینه باغچه بان در چهارم فروردین ۱۳۰۶ در تبریز در كودكستان «باغچه اطفال» به دنیا آمد. آن جا را پدرش جبار باغچه بان در ۱۳۰۳ بعنوان اولین كودكستان ایران را بنیاد نهاده بود. از همان ابتدا، زندگی او با مدرسه و تحصیل گره خورد. بعد از چند سال همه خانواده به شیراز رفتند و ثمینه در كودكستانی كه پدرش در شیراز بنیاد نهاد، بزرگ شد. پدرش باور داشت كه ترس و خجالت بچه ها را تا آخر عمر از كار و زندگی عقب می اندازد. این صفت را به دخترش هم منتقل كرده بود.
درسال ۱۳۱۱ از شیراز به تهران آمدند. پدر برنامه آموزش ناشنوایان را كه در تبریز آغاز نموده بود در تهران ادامه داد و در محله سنگلج دبستان كر و لال ها را تاسیس كرد. آنها در این دبستان زندگی می كردند، یك اتاق آن كلاس درس، یك اتاق خانه آنها و یك اتاق در اجاره دكتر هشترودیان بود كه در آن زمان دانشجوی پزشكی بود. او از همان كودكی همبازی بچه های ناشنوا شد. شاید لفظ همبازی برای كارهایی كه ثمینه با این كودكان می كرد كافی نباشد. وی در واقع كمك كار و یاور پدر بود و زمانی كه پدر به یك شاگرد در كلاس درس می داد، ثمینه با بقیه در حیاط بازی و آنها را سرگرم می كرد. كار پدر برای او جذابیت و كشش زیادی داشت و روح كار پدر آرام آرام در او حلول می كرد. او پدرش را معلم خود می دانست و او را آقای معلم صدا می كرد و همواره تحت تاثیر او بود.
ثمینه دبستان و دبیرستان را تا دوم متوسطه تمام كرد و سپس وارد دانشسرای مقدماتی پامنار شد و همزمان به تدریس در مدرسه كر و لال ها پرداخت. در دانشسرای مقدماتی از مدیریت بدرالملوك بامدادان و آموزش و دانش مهری آهی بهره گرفت و وارد دانشسرای عالی شد. در ۱۳۲۷ از دانشسرای عالی در رشته زبان انگلیسی فارغ التحصیل شد و سپس با آقای هوشنگ پیر نظر اشنا شد و با او ازدواج كرد.
در سال ۱۳۲۹ با استفاده از بورس به امریكا رفت و در كالج لیندن وود در ایالت میسووری در زمینه آموزش و پرورش ناشنوایان به تحصیل پرداخت.
در سال ۱۳۳۲ در مقطع كارشناسی ارشد آموزش و پرورش ناشنوایان از دانشگاه كلمبیا فارغ التحصیل شد و سپس در رشته گفتاردرمانی در همان دانشگاه به تحصیل ادامه داد. در همان سال به سبب اوضاع آشفته ایران و گرفتاری خانواده، او و همسرش درس را نیمه كاره رها كردند و به ایران باز گشتند.
از سال ۱۳۳۲ تا ۱۳۴۵ در كنار پدرش به تدریس در مدرسه كر و لال ها ادامه داد. در سفرش به امریكا و آموزش هایی كه دیده بود، دریافت روشی كه پدرش برای آموزش ناشنوایان در ایران ابداع كرده بسیار علمی و بهادار است.
زمانی كه از امریكا به ایران بازگشت، قرار شده بود در كتاب های درسی تجدید نظر شود. در جلساتی كه در دفتر كل امور ابتدایی با حضور عباس یمینی شریف و لیلی آهی (ایمن) و توران میرهادی تشكیل شده بود شركت كرد و گفت و گوها و مشورت هایی انجام گرفت. بر طبق این جلسه، وی در سال ۱۳۴۰ از جانب آموزش و پرورش، مسئول تشكیل كلاس های كارآموزی و كارورزی آموزگاران كلاس اول در سطح كشور شد.
ثمینه باغچه بان همچون پدرش بر این باور بود كه برای پی ریزی آموزش موفق، باید آموزگاران را تربیت كرد. بنا بر این كمر به آموزش آنان بست، به شكلی كه هر معلم، بعد از اختتام دوره، می توانست كتاب روش تدریس خودرا بنویسد، باتوجه به نیاز جامعه ای كه در آن بود و حتی به زبان همان منطقه. او آموزش ناشنوایان را با تربیت معلمان پایه گذاری كرد و موفق شد معلمانی درجه یك تربیت كند. هدف پدرش تربیت معلم بود و تاكید ثمینه هم بر همین بود. در همین زمان، ثمینه باغچه بان، عهده دار نگارش كتاب های درسی كلاس اول دبستان شد.
همین طور او كتاب روش تدریس مخصوص سپاه دانش را برمبنای روش پدرش (روش كلی) تهیه كرد كه در افغانستان و تاجیكستان هم كاربرد داشت و بدین سان روش باغچه بان فراگیر شد. در این كتاب كه با همراهی لیلی آهی (ایمن) تهیه شده بود، موضوع شناخت كودك از جنبه شناخت شناسی و روانشناسی مطرح بود. در بخش نخست كتاب فارسی اول دبستان، به دوره آمادگی و تدریس لوحه ها پرداخته شده بود كه همه آن انگاره. ها بر گرفته از كتاب آمادگی ثمینه باغچه بان بود. این كتاب بنیاد آموزش پایه در ایران را دگرگون كرد.
بعد از درگذشت پدرش در آذر ماه ۱۳۴۵، او ماند و مسئولیت آموزشگاه باغچه بان با ۲۲۰دانش آموز در خیابان یوسف آباد (سید جمال الدین اسدآبادی فعلی). اما با وجود ضایعه بزرگ، نبودن پدر، او با قدرت توانست كار را اداره كند و ادامه دهد. در همین سال او ریاست آموزشگاه مدیریت فنی جمعیت كر و لال ها را هم بر عهده گرفت.
ثمینه باغچه بان در ۱۳۵۰ مدیرعامل و مسئول برگزاری سازمان ملی رفاه ناشنوایان و در ۱۳۴۵ مدیر امور بالینی و دوره تربیت متخصص شنوایی سنجی و رابط ناشنوایان در دانشگاه ملی(شهید بهشتی كنونی) شد.
وی در سال ۱۳۴۱ به دنبال تاسیس شورای كتاب كودك، فعالیت خودرا در آن جا شروع كرد. دو كتاب «پل چوبی» و «نوروزها و بادبادك ها» به قلم او از كتاب های برگزیده شورای كتاب كودك است
از كارهای شایان توجه او كه با كمك یونیسف انجام پذیرفت، ارائه ترانه فولكلوریك «دویدم و دویدم» در چارچوب كتاب و تهیه ویدئوی آن به زبان اشاره است كه پلی بین كودكان ناشنوا و شنوا شد. این كتاب به زبان انگلیسی و اسپانیایی برگردان شده است.
در سال ۱۳۷۷ بنا به درخواست یونیسف، برگردان فارسی كتاب «پیمان جهانی» به قلم او انجام پذیرفت و به چاپ رسید و از آن ویدئویی به زبان اشاره تهیه شد.
وی در معرفی فعالیت ها و پیشرفت های قابل توجه ایران در زمینه توانبخشی ناشنوایان در كنفرانس های جهانی، نوشتن كتاب هایی درباره آموزش و پرورش ناشنوایان، آموزش زبان فارسی به غیرفارسی زبانان و برگردان آثاری در زمینه آموزش ناشنوایان، اختلالات گفتاری و ناگویایی به زبان فارسی نقشی بسیار موثر داشت.
در سال ۱۹۷۷ از طرف Clarke School Fellowship For The Middle East USA یك بورس تحصیلی به نام ثمینه باغچه بان نام گذاری شد.
از دیگر آثار او كتاب های «جم جمك برگ خزون»، «آفتاب مهتاب چه رنگه» و كتاب «روشنگر تاریكی ها » (در باره پدرش جبار باغچه بان) است كه كتاب آخر با موسسه پژوهشی تاریخ ادبیات كودكان انجام گرفته است.
منبع: هنر شهر
این مطلب را می پسندید؟
(2)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب