پیروز قاسمی:
چه كاری از دست ادبیات برمی آید؟!
به گزارش هنر شهر پیروز قاسمی می گوید: اگر بهترین كتاب ها نوشته شوند اما جامعه به استفاده یا به هر علتی پذیرش آنها تمایل نداشته باشد، ادبیات چه كاری می تواند از پیش ببرد؟
این نویسنده و پژوهشگر ادبیات کودک و نوجوان در پاسخ مکتوب به پرسش های ایسنا، به دنبال اتفاقی که برای رومینا دختر ۱۴ ساله تاشی افتاده و قتل او توسط پدرش درباره این که نقش ادبیات کودک و نوجوان در بیان مسائل نوجوانان چیست و ادبیات چقدر دستش برای بیان مسائل کودکان و نوجوانان باز است، اظهار نمود: در اغلب قریب به اتفاق کشورهای دنیا درباره «نقش کتاب» و« اختیار نویسنده» در بیان مشکلات جامعه و موضوعاتی از این دست، خیلی زیاد گفتگو می شود، اما وقتی به اجتماع خودمان می رسیم و پای کلیدواژه های «قتل»، «پدر»، «داس»، «رومینا» و بسیاری قیدهای دیگر به میان می آید، قلم و زبان از حرکت باز می ایستند و از خود می پرسیم: در جامعه امروز ما کتاب چقدر نقش دارد؟ و مهمتر این که «آیا رومینا و پدرش کتاب خوان بودند؟»
او اضافه کرد: اگر بهترین کتاب ها نوشته شوند، کما این که در ۵۰ سال گذشته، نویسندگان و مترجمان کودک نوجوان ما آثار خوبی را تالیف یا ترجمه کرده اند اما جامعه به استفاده یا به هر علتی پذیرش آنها تمایل نداشته باشد، ادبیات چه کاری می تواند از پیش ببرد؟ متاسفانه نظام فرهنگی ما جامعه ادبی را برای تالیف و نظام آموزشی ما مردم را جهت استفاده از کتاب تجهیز نکرده اند.
قاسمی سپس بیان نمود: در جامعه ای که سال های متمادی به حال خود رها شده و ذخیره های فرهنگی، دینی، اجتماعی و تاریخی اش به روز نشده، صحبت از مطالعه رمان و داستان به نظرم کار بیهوده ای است. شما می بینید، هر از گاهی که اتفاق بدی می افتد، خیابانی فرو می ریزد، ساختمانی آتش می گیرد، کشتی ای منفجر می شود یا پروازی به مقصد نمی رسد و کسانی از دست می روند، اقشار جامعه انگشت افترا به سمت هم می گیرند. اصولگراها از «بی بند و باری و آزادی غربی» می گویند، اصلاح طلب ها «انتخابات مهندسی شده» را مقصر می دانند، نماینده و مقام قضایی از فضای مجازی می نالند و طبیعی است که امثال پدر رومینا که در چنین جامعه ای زندگی می کنند، در مقابل چنین مشکلی چاره ای جز داس و تبر نداشته باشند. با این وصف من واقعا شک دارم پدر رومینا حتی یک مرتبه در کتابخانه ای قدم زده باشد، چه رسد به این که گمان کنم خواندن رمان فلان نویسنده خوب می توانسته گره از کار فرو بسته او بگشاید. همین طور خیلی بعید می دانم رومینای شیک و امروزی تمایلی می داشته تا رمان های صد بار ممیزی شده و پاستوریزه نویسندگان نسل من را بخواند، چون که نظام آموزشی که او را روزی هشت ساعت در مشت خود داشته، چیزهایی را که به دردش بخورد به او آموش نداده.
وی همینطور درباره این که آیا ادبیات نقشی در کاهش خشونت خانگی دارد، اظهار نمود: کاستن از خشونت خانگی وظیفه ادبیات نیست و هیچ خواننده ای برای کاستن از خشونت خانگی خود به ادبیات رجوع نمی نماید. کاستن از خشونت وظیفه نظام تربیتی -آموزشی و سازمان های حقوقی و قضایی است و ادبیات در خوش بینانه ترین صورت می تواند به درونی کردن آن سیاست ها کمک نماید. وقتی شما ساختار حقوقی ندارید، ادبیات چه می تواند بکند؟
قاسمی سپس بیان نمود: اصولا سیاست های حقوقی ما ساختارمند نیستند و عواقب آنها چندان سنجیده شده نیست. در جایی باج بیخود داده اند تا در جای دیگری امتیاز به حقی ندهند. ذهن های سیاست زده و مشتی شعارهای شیک و بی چشم انداز و حرف های بزک شده بدون ضمانت اجرایی. برای چه؟
قاسمی اضافه کرد: اگر در شرایط عادی کسی از پدر رومینا می پرسید نظر تو درباره آزادی دختران جهان چیست؟ مطمئن باشید آن چنان قشنگ سیاست های ضدانسانی و وحشیانه غرب را به باد استهزا می گرفت و داد سخن از آزادی دختران کشورش می داد که فمینیست های ینگه دنیا همگی گرفتار حیرت می شدند. اما وقتی پای عمل میان بیاید، فقط تیزی داس و سنگینی تبر نگاه جامعه فضول و پر قضاوت است.
او در انتها اضافه کرد: چند روز قبل از خانمی جوان و کارشناس ارشد علوم اجتماعی که پدر و مادرش هر دو تحصیل کرده بودند و در تدارک مهاجرت بود، نسبت به مسائل زنان هم نظرات متین و قابل تاملی داشت، چیزی پرسیدم، پاسخش حکیمانه بود: دهانم پر از حرف است و با دهان پر، نباید حرف زد.
منبع: honareshahr.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب