در نشست رسانه ای پدر مطرح شد؛
هنرمندان و مدیران روبروی هم نباشند
هنر شهر: در نشست رسانه ای پدر کارگردان و بازیگران نمایش با اشاره به خاصیت های نمایش درباره ی وضعیت تئاتر کشور و حاشیه هایی که در چند روز اخیر برای انتخاب ترجمه نمایشنامه به وجود آمده، توضیحات دادند.
به گزارش هنر شهر به نقل از مهر، نشست رسانه ای نمایش «پدر» بامداد امروز ۳۱ مرداد ماه با حضور آروند دشت آرای کارگردان نمایش و رضا کیانیان، سعید چنگیزیان، مارین ون هولک، لیلی رشیدی و سوگل خلیق بازیگران نمایش در مجموعه تئاترشهر اجرا شد.
در ابتدا دشت آرای ضمن اشاره به این که از گذشته علاقمند به اجرای نمایشنامه «پدر» بوده است، اظهار داشت: خوشحالم که آقای کیانیان قبول کردند که در نمایش حضور داشته باشند. فکر می کنم این نمایشنامه بهترین اثر زلر است و اسکار هم گرفته بدین سبب تصمیم گرفتم با روشی متفاوت آنرا به صحنه ببرم.
در ادامه بازیگران توضیحات کوتاهی درباره ی حضورشان در این نمایش دادند و ابراز امیدواری کردند که اتفاقات خوبی در انتظار اجرا باشد.
دشت آرای درباره ی انتخاب این متن برای اجرا بیان کرد: منتظر یک بازی کاملاً متفاوت از رضا کیانیان باشید. ایشان به علت روحیه منحصر به فرد، انرژی و نوع نگاهی که به بازیگری داشتند و مبتنی بر بداهه پردازی است انتخاب مناسبی برای اجرای این نقش هستند. من خیلی خوش شانس بودم که در این نمایش با بازیگران به این خوبی کار کردم. آقای کیانیان هم پا به پای ما آمدند و همراه بسیار خوبی بودند. من پس از سال ها که آثارم را بصورت کارگاهی شکل می دادم تصمیم گرفتم به متن بازگردم از جانب دیگر نمایشنامه «پدر» این امکان را به شما می دهد که تمام کارهایی را که مد نظرتان است، انجام دهید چون اثری پر از فراز و فرود است. خیلی ها به من می گفتند که چرا «پدر» را انتخاب کردی چون خود زلر فیلم آنرا با بازی خوب آنتونی هاپکینز ساخته است اما من فکر می کنم اصولاً این اثر مناسب صحنه است و باید به شکل یک تئاتر اجرا شود.
در ادامه خلیق درباره ی چالش ایفای نقش در این نمایش اظهار داشت: هرکدام از ما از دور یا نزدیک با مشکلات بیماری آلزایمر در پدر و مادر و بزرگترهایمان روبرو می باشیم. خود من مدت کوتاهی با بیماری شبیه به این برخورد داشتم و عزیزم را از دست دادم. با اهمیت ترین چیز در برخورد با این بیماری این است که احساساتی نشویم. برای حضور در این نمایش نیز تلاشم را کردم که هر تجربه ای از قبل داشتم کنار بگذارم و انگار برای نخستین بار است که با این چالش روبرو می شوم.
دشت آرای: ما می خواهیم یک کار باکیفیت به مخاطب ارائه دهیم اما هیچ سوبسید و حمایت مالی حتی از برندها و صاحبان سرمایه برای تئاتر وجود ندارد. مشکل این است که ما بخش خصوصی را نمی توانیم وارد حوزه فرهنگ نماییم و اگر اداره کل هنرهای نمایشی هم از ما حمایت نکند شاید ما آخرین گروه هایی باشیم که به این شیوه تئاتر اجرا می کنند ون هولک نیز عنوان کرد: من به عنوان عضو گروه «ویرگول» این شانس را داشتم که نقشم را انتخاب کنم که کوچک ترین نقش این نمایش است اما برایم بازی در این نقش خیلی کیف دارد و جذاب است. حضور در کنار بازیگران نمایش برایم بسیار لذت بخش است و بسیاری از آنها و ایده هایشان تجربه کسب کردم. این نمایش می توانست تبدیل به اثری احساساتی و سانتیمانتال شود اما ما سعی کردیم از این مساله فاصله بگیریم و نمایشی کلیشه ای از کار در نیاوریم.
چنگیزیان نیز خاطرنشان کرد: در گذشته های دور که برای نخستین بار آقای کیانیان را روی صحنه دیدم هرآنچه را که در کتاب ها خوانده بودم در بازی ایشان پید کردم و آدم دیگر چه چیزی می خواهد. الان هم پس از تجربیاتی که به دست آوردم برای کمک آمده ام تا هرچه از دستم برمی آید، منتقل کنم.
کیانیان در ادامه صحبت های چنگیزیان عنوان کرد: به جز مارین من با بقیه بچه ها نخستین بار است که کار می کنم. سعید چنگیزیان هم این روزها جزو بزرگترین بازیگران ایران است و ما این ترس را داشتیم که چنگیزیان به علت کوتاهی نقش، آنرا نپذیرد اما وقتی پذیرفت ما خیلی خوشحال شدیم. ما به ایفای نقش ها به آنها هویت می دهیم و اگر فرد بی تجربه ای این نقش را ایفا می کرد کار به درستی از کار در نمی آمد. من برای لیلی رشیدی هم ناراحت بودم چون بتازگی در زندگی شخصی اش با این مشکل روبرو بود اما به درستی توانست بین زندگی واقعی و تئاتر تفاوت قائل شود. من قبلاً در سینما در نقش یک بیمار آلزایمری بازی کردم که از قشر متوسط بود و الان در تئاتر باردیگر در چنین نقشی از طبقه بالا و خارجی بازی می کنم که برای خودم چالش بزرگی است و قضاوتش با مخاطب است. وقتی کشوری تئاتر و سینما نداشته باشد اسمش کمتر در دنیا شنیده می شود بدین جهت هنر و فرهنگ ما نیاز به حمایت برای دیده شدن دارد.
رشیدی نیز درباره ی دلیل حضورش در این نمایش بیان کرد: هم بودن در کنار آروند و هم خود متن موجب شد دوست داشته باشم در این نمایش حضور داشته باشم.
چنگیزیان درباره ی صحبت هایی که قبلاً درباره ی خداحافظی اش از تئاتر مطرح کرده بود، اظهار داشت: حتما آن دوران تحت شرایطی این حرف را زده بودم اما در حقیقت دوست دارم کم و به اندازه بازی کنم و شاید این حرف ها را زده ام که کمتر سراغم بیایند. اما الان هدفم همراه شدن با گروهی بود که معیارهایش با من یکی باشد و دیگر این که یک بازیگر احتیاج به تمرین و تمرین دارد تا آماده بماند.
دشت آرای ضمن اشاره به حمایتی که از تئاتر نمی گردد، اظهار داشت: دکور نمایش ۱۳ متر در هوا معلق است و ما در طراحی لباس و ویدئو مپینیگ و موارد دیگر نمی توانستیم کوتاه بیاییم و همه این کارها در کنار تمرین و تولید برای این است که می خواهیم یک کار باکیفیت به مخاطب ارائه دهیم اما هیچ سوبسید و حمایت مالی حتی از برندها و صاحبان سرمایه برای تئاتر وجود ندارد. مشکل این است که ما بخش خصوصی را نمی توانیم وارد حوزه فرهنگ نماییم و اگر اداره کل هنرهای نمایشی هم از ما حمایت نکند شاید ما آخرین گروه هایی باشیم که به این شیوه تئاتر اجرا می کنند.
این کارگردان تئاتر اضافه کرد: در این نمایش بسیار وفادار به متن بودم. در این نمایش به مینیمال ترین شکل ممکن نمایش را طراحی کردیم و همه بار نمایش روی دوش بازیگران است.
کیانیان درباره ی این که با وجود فیلم خوبی که از این متن تولید شده چرا در نمایش بازی کرده، بیان کرد: خب من اهل کل کل هستم. آنتونی هاپکینز از بازیگران مورد علاقه من است و وقتی نقش هایش را می بینم پیشنهاداتی به اجرایش دارم که حالا فرصتش پیش آمده که خودم این پیشنهادات را روی صحنه عملی کنم. اما یکی از دلیلهای قبول کردنم خود آروند است. من یک بازیگر بداهه پردازم و ممکنست در لحظه ۱۰ ایده به ذهنم برسد و نمی توانم با کارگردان هایی که من را در قالب قرار می دهند، کار کنم؛ من زمانی که تئاتر کار می کنم هیچ گاه فیلم یا سریالی را نمی پذیرم چون نیاز به کشف و خلاقیت دارم و به بازیگری مثل کار کارمندی فکر نمی کنم. من باید روی کارم متمرکز باشم و برایم مرحله تمرین در تئاتر بسیار با اهمیت تر از زمان اجرا است.
وی افزود: زمان آقای سمندریان و رفیعی از آثار حمایت می شد و بطورمثال اگر از دکور عظیم کارهای آقای رفیعی حمایت نمی شد اصلاً نمی توانست کارش را به صحنه ببرد. اما متاسفانه در سالهای اخیر اجرای چنین آثار بزرگی که به بازیگر و دکور و کیفیت اهمیت می دهند به فراموشی سپرده شده و همه نمایش ها تبدیل به آثار پرتابل شده اند و از زمان آقای احمدی نژاد تئاتر را کوچک و کوچک و کوچک تر کرده اند. باور کنید در حالیکه بلیت نمایش به علت تورم و گرانی ۱۵۰ هزار تومان گذاشته شده، اگر با تمام ظرفیت هم اجرا برویم تنها یر به یر خواهیم شد. هنوز این فرهنگ برای تماشاگر ما جا نیفتاده که برای دیدن یک نمایش خوب باید هزینه کند در صورتیکه حاضر است برای یک پیتزا ۳۰۰ هزار تومان پول بدهد اما فکر می کند تئاتر و فرهنگ و کتاب باید مجانی باشد. تئاتر پیشانی فرهنگ یک کشور است و در همه کشورهای دیگر همه بار هزینه ها روی دوش تماشاگران نیست و دولت به گروه ها کمک زیادی می کند.
کیانیان: من از قدیم اهل گفتگو بودم. تندترین انتقادات را به مسئولان داشتم اما زمانی که با آنها وارد گفتگو شدم همه چیز حل شده است. چون فکر نمی کنم مسئولان دشمن ما هستند و هیچکس نمی تواند ادعا کند اگر جای هر مسئولی باشد بهتر برخورد می کند دشت آرای با اشاره با صحبتی که با مدیر برنامه های زلر برای خرید رایت نمایشنامه داشته، عنوان نمود که مقرر است این نمایش را در کل ایران و هلند و آلمان به صحنه ببرند و دیگر این که نمایش برای اجرا هیچ ممیزی نداشته است.
وی درباره ی ممیزی های و ممنوع الکاری هایی که این روزها شدت گرفته است، اشاره کرد: باید بنشینیم و گفتگو نماییم و اگر پذیرفتیم که در این شرایط کار نماییم مجبوریم که با هم به تعامل برسیم. این ممنوع الکاری ها برای همه ما ناراحت کننده است. من سال ها با نغمه ثمینی کار کردم و ناراحتم از مشکلی که برایشان به وجود آمده اما باید به ازای هر یک نفری که کار نمی کند ۱۰ نفر کار کنند چون تئاتر باید زنده بماند. ما قوانین را رعایت می نماییم و می پذیریم که طبق این قوانین کار نماییم اما برخوردهای سلیقه ای است که ما را ناراحت می کند.
کیانیان نیز در اینباره توضیح داد: من از قدیم اهل گفتگو بودم. تندترین انتقادات را به مسئولان داشتم اما زمانی که با آنها وارد گفتگو شدم همه چیز حل شده است. چون فکر نمی کنم مسئولان دشمن ما هستند و هیچکس نمی تواند ادعا کند اگر جای هر مسئولی باشد بهتر برخورد می کند چون آنها هم در کارشان با دستوراتی از جانب بالادستی هایشان روبرو هستند. گفتگو چیزی است که در کشور ما مغفول مانده است. ما نباید روبروی هم قرار بگیریم و جامعه را دوقطبی نماییم.
این بازیگر باسابقه درباره ی نسل جدید کارگردانان تئاتر اظهار داشت: من از پیش از انقلاب تئاتر کار کردم و با کارگردانان بزرگ هم کار کردم و الان فکر می کنم پرقدرت ترین کارگردانان ما در همین رده سنی ۴۰ تا ۵۰ هستند و نسل تازه تری مثل محمد مساوات هم هستند که دارند پرقدرت ظاهر می شوند و همین موجب می شود من به عنوان یک تئاتری با خیالت راحت از دنیا بروم.
رشیدی نیز درباره ی ممنوع الکاری همکارانش عنوان کرد: همه ما از سانسور و ممنوع الکاری همکارانمان ناراحت هستیم. ما دلمان می خواهد مسئولان کنارمان باشند اما برخی مواقع انگار ما در ۲ جبهه هستیم که باید با هم بجنگیم. متاسفم که برخی دوستان مان ممنوع الکار شده اند.
ون هولک نیز اظهار نمود: هر کلمه ای که از نغمه ثمینی نوشته می شود موجب رشد مخاطبش می شود و نباید این فرصت رشد از ما گرفته شود.
کیانیان درباره ی انصراف محمد رضایی راد از اجرای نمایشش در تئاتر شهر متذکر شد: پس از انصراف آقای رضایی راد عده ای گفتند بقیه هم نباید کارشان اجرا کنند. من دیشب با رضایی راد صحبت کردم و ایشان گفت من تنها به علت این که گفتند اسم نغمه ثمینی را باید در بیاورید کارم را اجرا نکردم و اگر این مشکل حل شود کارم را اجرا می کنم و انتظار ندارم بقیه هم به خاطر من اجرا نروند. نغمه ثمینی افتخار نمایشنامه نویسی ایران است دشمن ما نیست.
در بخش پایانی این جلسه دشت آرای درباره ی حاشیه هایی که درباره ی ترجمه نمایشنامه در فضای مجازی ایجاد شده، توضیح داد: این که فردی در فضای مجازی مقابل گروه صحبت کند و عده دیگری را مقابل ما برانگیزد جای شکایت را برایمان باز گذاشته است. اگر قرار بر دور زدن مترجم بوده پس چرا از ابتدا با وی وارد قرارداد شدیم. اگر قرار بوده پول ایشان را ندهیم چرا از ابتدا با او قرارداد بستیم.
در ادامه دشت آرای با ارائه مدارکی درباره ی نحوه قرارداد با ساناز فلاح فرد مترجمی که به علت نقض حقوقش از گروه شاکی است، توضیحاتی ارائه داد و عنوان نمود که پس از فسخ قرارداد با وی، گروه با مترجمان دیگری برای اجرا قرارداد بسته است.
وی اضافه کرد: ایشان ادعا کردند ما از شهریور سال ۱۴۰۰ مشغول تمرین بودیم در صورتیکه در آن زمان تئاترها به علت کرونا تعطیل بوده است و ما تنها برای اطلاع رسانی به رسانه ها خبرش را منتشر کردیم و تازه در بهمن ما مجوز اجرای متن را برای اجرا در ایرانشهر دریافت کردیم که به علت این که فرصت تمرین نداشتیم اجرای فروردین و اردیبهشت ما منتفی شد. اصلاً قرارداد بازیگرانی مثل لیلی رشیدی و سعید چنگیزیان از خرداد و تیر ۱۴۰۱ آغاز می شود.
وی افزود: چون خانم مترجم قرارداد جدیدی را که ما می خواستیم با ایشان ببندیم لغو کردند و گفتند دیگر با این رقم قرارداد جدید نمی بندند طبق گفته خودشان قرار ما با ایشان کنسل شد و بعداً ما با مترجم های جدید وارد مذاکره شدیم. پس از فسخ قرارداد یک ترجمه جدید به دست من رسید که من لحن ترجمه آن اثر را به علت روان تر بودن بیشتر پسندیدم و آن ترجمه را انتخاب کردم ضمن این که خانم رشیدی و وان هولک به زبان فرانسوی مسلط هستند و خود من و بقیه دوستان نیز به زبان انگلیسی تسلط داریم. سال ۹۸ همین ترجمه ای که ما انتخاب کردیم مجوز اجرای عمومی گرفته است که مسعود کرامتی و مهدی پاکدل هم در نمایش بازی داشتند بدین سبب این ترجمه، جدید نیست و قبلاً اجرا شده است.
دشت آرای خاطرنشان کرد: اداره کل هنرهای نمایشی ابتدا به علت شکایت ایشان بازنگری ما را کنسل کرد چون این خانم ادعا کرده بودند که مترجم های جدید وجود خارجی ندارند و از ما شکایت کرده بود و پس از اینکه ما ثابت کردیم که این تهمت ها حقیقت ندارد و مترجم ها واقعی هستند مشکل برطرف شد. این که برای دیده شدن خودشان را قربانی نشان دهند و با برنامه ریزی کمپینی برای تخریب و توهین به ما شکل بگیرد قابل پذیرش نمی باشد.
کیانیان نیز در آخر در توضیح این اتفاق عنوان نمود که مترجم بجای تلفن زدن به وی در دایرکت اینستاگرام پیام داده که در خیل عظیم پیام هایی که برای وی ارسال می شود، گم شده است و از جانب دیگر این مشکل ارتباطی به وی به عنوان بازیگر نمایش نداشته و مترجم باید با کارگردان وارد گفتگو و تعامل می شده است.
عکس ها از کیارش مسیبی است.
منبع: honareshahr.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب