هنرمندی كه فراموش شدنی نیست؛
به احترام آتیلا پسیانی موبایل ها خاموش!
هنر شهر: هنر شهر: آتیلا پسیانی با هنر ایران وداع کرد؛ مردی که همیشه بر سر حرف خود ماند و با تمام نامهربانی ها تئاتر تجربی ایران را زنده نگه داشت.
خبرگزاری مهر -گروه هنر-فریبرز دارایی؛ فقدان و وداع با عزیزان دشوار است و اعضای خانواده و نزدیکان شخص نمی توانند این وداع را به آسانی بپذیرند. شاید یکی از دلیلهای سخت بودن و باورپذیر نبودن این فقدان و وداع از جانب بازماندگان علاوه بر خلاء احساسی و عاطفی به وجود آمده این است که دیگر خاطرات مشترک جدیدی بین آنها و عزیزشان شکل نخواهد گرفت و باید به خاطرات گذشته و جای خالی فعلی بسنده کنند. با فقدان یک عزیز مرور خاطرات گذشته شیرین می شود اما به مرور این شیرینی به تلخی امکان نداشتن خاطرات جدید می گراید، این شیرینی به حسرت تبدیل می شود؛ حسرت قدر ندانستن و کوتاهی کردن و حسرت های گوناگون دیگر. هر چه یک عزیز چشم از جهان فروبسته دایره وسیع تری از ارتباطات داشته باشد، این شیرینی و تلخی و حسرت های گوناگون بیشتر و بیشتر می شود. آتیلا پسیانی چنین عزیزی بود. آتیلا پسیانی شخصیتی بود که نه فقط خانواده و دوستان نزدیکش که خیلی از مخاطبان و علاقه مندان به تئاتر، سینما و تلویزیون با او خاطره داشتند؛ شاید جنس خاطرات شان با نزدیکان آتیلا پسیانی متفاوت باشد اما خاطراتی فراموش نشدنی از نقش آفرینی های به یاد ماندنی وی در یادشان ماندگار است، اویی که بیش از نیم قرن در حوزه هنر ایران حضور پیدا کرد و درخشید. مگر می شود لبخند و انرژی آتیلا پسیانی را فراموش کرد، مگر می شود چهره کاریزماتیک و نگاه نافذ او را از خاطر برد. آتیلا پسیانی فقط یک بازیگر و کارگردان تئاتر یا بازیگر سینما و تلویزیون نبود بلکه تمامی حرکات و رفتارهای او منحصر به فرد بود و همین خاصیت های شخصیتی، او را به چهره ای شناخته شده تبدیل کرد که برخی بسیار دوستش داشتند و برخی در نقطه مقابل او قرار می گرفتند و اهتمام در تخریبش داشتند. آتیلا پسیانی هیچ وقت بدنبال این نبود که نظر مثبت همگان را به خود جلب نماید برای اینکه همیشه معتقد بود و می گفت «اگه همه ازت تعریف کردن بدون یه جای کار می لنگه»، این جمله ای بود که همیشه می گفت و در مراسم نکوداشت خود، که آخرین حضور او در بین جمع دوست دارانش بود، هم محمد چرمشیر این جمله را گفت و هم آتیلا پسیانی. رک گویی آتیلا پسیانی هیچ وقت فراموش شدنی نیست، کمتر چهره ای را می توان پیدا کرد که همچون آتیلا پسیانی با صداقت، رک و روراست، حرفش را بزند. اهل تملق و چاپلوسی نبود، اگر از فردی یا اثر هنری خوشش می آمد به زبان می آورد و اگر خلاف این بود به آسانی نظر خودرا می گفت. آتیلا پسیانی برای خوشایند هیچکس حرف و رفتار خودرا تغییر نداد. مگر می شود استمرار آتیلا پسیانی را بر خط فکری و روش کاری خود در تئاتر فراموش کرد، به مفهوم واقعی کلام مردی بود که روی حرف خود ایستاد و همیشه حرف از تئاتر تجربی زد و در این حوزه کار کرد. برخی تئاتر تجربی او را نقد می کردند و حتی می کوبیدند اما آتیلا پسیانی لحظه ای تردید نکرد و آنقدر به کار خود باور داشت و ممارست به خرج داد که جایگاهی انکارناپذیر در تئاتر ایران و تئاتر تجربی ایران به خود اختصاص داد. در مراسم نکوداشت خودش اظهار داشت که «وقتی گروه تئاتر «بازی» آغاز به فعالیت کرد هیچ گروهی کار تجربی نمی کرد. خیلی فحش و ناسزا شنیدیم و الان خیلی خوشحالم که تعداد زیادی گروههای تئاتر تجربی درحال فعالیت هستند.» مگر می شود دغدغه آتیلا را نسبت به هنرمندان نسل های بعد خود نادیده گرفت که همگی حرفی برای گفتن داشتند و حالا نامی آشنا در حوزه تئاتر ایران زمین هستند؛ امیررضا کوهستانی، همایون غنی زاده، علی اصغر دشتی، آروند دشت آرای، رضا گوران، جابر رمضانی و نقش آفرینی هایی که در آثار آنها داشت خاطره ای زیبا و جذاب رقم زد. نه فقط از کارگردان های نسل های پس از خود که از بازیگران جوان و کارشان حمایت می کرد و دوست شان داشت و این دوست داشتن و رابطه صمیمانه دوطرفه بود، دوست شان داشت و دوستش داشتند و دارند افرادی نظیر نوید محمدزاده، صابر ابر، هوتن شکیبا، بهرام افشاری، نوید جهانزاده و …. آتیلا پسیانی عاشق بازی و اسباب بازی بود و همیشه به این نکته اشاره می کرد و انرژی فراموش نشدنی اش تاکید بر کودک درون شاداب او داشت. همه از هنرمند گرفته یا مخاطب و خبرنگار، به خاطر دارند که آتیلا پسیانی حساسیت زیادی روی روشن نبودن و استفاده نکردن از تلفن همراه در سالن تئاتر داشت. در آثاری که کارگردانی می کرد همیشه پیش از شروع اجرا به مخاطبان می گفت «تلفن همراه خودرا خاموش کنید یا روی حالت پرواز بگذارید»، اگر هم بازیگر اثری بود و حتی در حین اجرای نمایش با مخاطبی مواجه می شد که از تلفن همراه خود استفاده می نماید، واکنش نشان می داد. آتیلا پسیانی هیچوقت علاقمند به عکس گرفتن نبود و حتی وقتی مخاطبان و علاقه مندانش برای گرفتن عکس از او درخواست می کردند با لبخندی بر لب می گفت «ببخشید من عکس نمی گیرم». آتیلا پسیانی عاشق فوتبال و تیم استقلال بود و به غیر از مواقعی که به عنوان بازیگر روی صحنه بود، کمتر پیش می آمد بازی های تیم محبوبش را از دست بدهد. همیشه با طرفداران تیم های حریف با انرژی و پرشور بحث و کل کل می کرد. اهل سخنرانی و حضور در مراسم نبود و فقط در مراسمی شرکت می کرد که به عنوان بزرگداشتی برای دوستان و رفقایش برگزار می شد. جمله آتیلا پسیانی در بزرگداشت دوست قدیمی اش حسین محب اهری، در تالار هنر فراموش نمی شود که با طنز و شوخی گفت «یه زمانی حال تئاتر خیلی خوب بود و اینقدر دکتر نداشت ولی الان حالش خیلی خراب شده که این همه دکتر تو تئاتر هست». آتیلا پسیانی زیاد اهل مصاحبه و گفتگوی رسانه ای هم نبود و به ندرت گفتگوهای اختصاصی با رسانه ها داشت و بیشترین صحبت های رسانه ای او مربوط به نشست های خبری آثاری است که کارگردانی کرده و به صحنه برده است. پسیانی همیشه اهل شوخی و خنده بود و با او بودن لحظات خوبی را به همراه داشت. وقتی می خندید چهره اش شبیه کودکی پر شر و شور می شد. آتیلا پسیانی چهره ای بود با نقاط قوت و ضعف، مانند آدم های دیگر، اما شخصیتی تأثیرگذار در عرصه کاری خود یعنی عرصه بازیگری خصوصاً بازیگری و کارگردانی در تئاتر و همین طور در زندگی و ارتباط با دیگران بود. آتیلا پسیانی با زیست و رفتارش به نسل های پس از خود این خاصیت مهم را منتقل کرد که پای اعتقاد و باور خود در تئاتر بایستند و غرض ورزی ها، تقابل ها و حتی ناسزاها را نادیده بگیرند. آخرین چهره ای که آتیلا پسیانی در قاب تصاویر از خود به ثبت رساند متعلق به مراسم بزرگداشتش بود؛ وقتی حاضران او را با بدنی لاغر و تکیده دیدند قلب شان به درد آمد اما چهره پرانرژی و خندان او حال و هوای همه را تغییر داد. مگر می شود آن چهره پرانرژی و لبخند آتیلا پسیانی را فراموش کرد. آتیلای پسیانی؛ مردی که پای حرف و فکر خود ایستادی و پایدار و ماندگار شدی، یادت همیشه گرامی است و جایت بسیار خالی.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب