مرور جملاتی از ذبیح الله صفا به بهانه تولید یك برنامه رادیویی
محمدباقر رضایی ـ پژوهشگر ادبیات داستانی و نویسنده رادیو ـ به مناسبت برنامه ای كه درباره یكی از آثار دكتر ذبیح الله صفا (در رادیو فرهنگ) به او سپرده شده و هنوز به مرحله پخش نرسیده، یادی از این چهره ماندگار ادبیات ایران كرده و صفحاتی از پژوهش خود «ماجراهای نویسندگان رادیو از آغاز تا امروز» را در اختیار ایسنا قرار داده است.
وی در توضیح این مطلب نوشته است: زنده یاد دکتر ذبیح الله صفا، یک زمان نویسنده برنامه های ادبی رادیو بود و در برنامه هایی، سخنرانی هم می کرد.
استاد در اواخر عمرش در یکی از برنامه های رادیویی، سخنانی اظهار داشت که باید برای همیشه در تاریخ ایران ثبت گردد.
متن سخنان او (به نقل از مجله آدینه، دیماه ۱۳۷۷ ) به شرح زیر است:
«... و حرف آخر این که حال من بد است. حال من خیلی بد است.
خیلی خوب، دیگر تحمل می کنم.
بنده با کمال خضوع و فروتنی نسبت به تمام هموطنان اظهار ارادت می کنم و متاسفم که اظهار ارادت من، دیر انجام شده است.
ولی همیشه یاد وطن و یاد مملکت و یاد سرزمین، در ذهن من هست و خواهد بود تا آن روزی که خداوند مقدر فرموده است.
و البته در این زمان، بنده، تنها اکتفا نکردم به این که به یاد ملت و مملکت باشم، بلکه برای مملکت کار کردم بدون این که از کسی چیزی بخواهم یا به کسی منتی بگذارم و حالا هم سرگرم کار هستم.
بنده حدودا الان سه ماه است که خانه نشین شده ام و نمیتوانم بیرون بروم. در خانه هم نمیتوانم بدون وسیله نگاهدارنده حرکت بکنم.
علت همه این گرفتاری ها از یک خونریزی داخلی شروع شده و همچنین ادامه دارد و در حقیقت باید اظهار داشت که خداوند خواسته است که با این زجری که به من داده می شود، به بشر حالی کند که اگر اتفاقا دو تا کلمه چیزی نوشت، یا اگر شندرغاز سلامی کردند و یا ادای احترامی کردند، به خود نگیرد، خیال نکند که در دنیا تحفه ای است.
بنده البته یک حالت تواضعی داشتم از کودکی، از روزگاران کودکی به من یاد دادند، و این ماند برای من، و من علاوه بر اینها نسبت به سرزمین خودم اگر تواضعی نداشته باشم اصلا به تلخی نمی ارزد.
مملکت من شایسته احترام است و من این احترام را همیشه نگه داشته ام.
مملکت من سرزمینی است که نزدیک به چهار هزار سال پیشرو ممالک متمدن دنیا بوده است.
من این حرف را از روی خودپرستی نمی زنم، بلکه این حقیقت است.
چنین مملکتی را باید دوست داشت، باید نسبت به او متواضع بود، باید او را عزیز داشت و من میدارم. همین حالت در من هست.
به قول آن شاعر عرب: " من او را در روزگار سخت و در روزگار خوش، در هر دو، دوست داشته و در هر دو، به یادش بودم و در هر دو، او را محترم داشتم و دارم..."
مملکت ما هم مملکتی است که با فرهنگ عمیقش شایستگی این را دارد که هیچ گاه، به هیچ وجه، به هیچ طریق، از یاد ساکنان خودش و از یاد فرزندان خودش غافل نماند.
فرزندان آن هم موظفند که چنین مادری را بپرستند، چنین مادری را احترام کنند و چنین مادری را در حقیقت بر روی چشم بگذارند...»
ذبیح الله صفا شهمیرزادی شناخته شده با نام ذبیح الله صفا (۱۲۹۰ – ۱۳۷۸) پژوهشگر، مترجم، مصحّح متون، استاد ممتاز دانشگاه تهران، حماسه پژوه و شخصیت برجستهٔ ادبی در ایران معاصر بود.
از تألیفات مشهور او کتاب های تاریخ ادبیات در ایران و حماسه سرائی در ایران است.
منبع: هنر شهر
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب