بازخوانی تهدید خاموش اصفهان در نمایشگاه هنری فرونشست
به گزارش هنر شهر، نمایشگاه گروهی هنرهای تجسمی فرونشست در گالری آرین هنر معاصر تلاش می کند با زبان تجسمی، تهدید خاموش فرونشست زمین در اصفهان را به تجربه ای دیداری بدل کند.
خبرگزاری مهر، گروه استان ها-کوروش دیباج: فرونشست زمین، دیگر نه صرفا یک دغدغه زمین شناسان و متخصصان منابع آب، بلکه به یکی از جدی ترین تهدیدهای حیات شهری و میراث فرهنگی در ایران بدل شده است. در فلات مرکزی، بخصوص در استان هایی مانند اصفهان، این پدیده بشکل بی سابقه ای درحال گسترش است؛ زمین ترک برمی دارد، زیرساخت ها فرو می ریزد، و بافت های تاریخی به تدریج به کام خاموشی می روند. این در شرایطی است که به واسطه ماهیت تدریجی، بی صدا و پیچیده این بحران، جامعه با تأخیر و گاه بی تفاوت به آن واکنش نشان داده است.
در چنین بزنگاه هایی، هنر می تواند نقشی متفاوت ایفا کند؛ نه بعنوان بیان صرفا زیباشناختی، بلکه به مثابه زبان هشدار، بستر آگاهی و فضای تفکر جمعی. هنر معاصر با استفاده از ظرفیتهای مفهومی، نمادین و میان رشته ای خود، امکان آنرا دارد که بحران های محیط زیستی را از محدوده داده ها و گزارش ها، به قلمرو حس و تجربه انسانی وارد کند. نمایشگاه های هنری، بخصوص در گالری هایی که با رویکرد اجتماعی فعالیت می نمایند، به رسانه ای مهم در ترجمه این دغدغه ها به زبان تصویر، فضا و روایت بدل شده اند.
نمایشگاه «فرونشست» که در گالری آرین هنر معاصر اصفهان برگزار می شود، همچون تلاشهای هنرمندان تجسمی این شهر برای ورود به گفتگوی انتقادی در رابطه با آینده اصفهان و ایران در بستر بحران فرونشست زمین است. این نمایشگاه با مشارکت نه هنرمند و به کیوریتوری رضا مهاجر برگزار شده و می کوشد از خلال چیدمان، نقاشی، عکس و آثار مفهومی، مخاطب را با تجربه ای حسی–تحلیلی از این بحران مواجه کند. در گفتگوی پیش رو، حسین تحویلیان، مدیر گالری آرین هنر معاصر اصفهان، در رابطه با پشت صحنه تشکیل نمایشگاه، نسبت هنر و زیست محیط، و مسئولیت اجتماعی گالری ها با خبرنگار مهر به گفتگو نشسته است. حسین تحویلیان، مدیر گالری آرین هنر معاصر اصفهان
گالری ها چطور به بازتاب بحران های زیست محیطی نزدیک می شوند؟
به اعتقاد من، هنر امروز در ایران دیگر تنها در جست وجوی فرم نیست، بلکه بسمت مسئولیت اجتماعی در حرکت است. گالری ها هم دیگر صرفا ویترین آثار زیبا نیستند، بلکه فضای عمومی ای هستند برای تأمل، طرح پرسش و گشودن گفتگو میان هنر و جامعه. گالری «آرین هنر معاصر» در این راستا کوشیده در هر فصل نمایشگاهی، یک مبحث کلان و ملموس اجتماعی را در دستور کار قرار دهد.
در مورد نمایشگاه «فرونشست» هم دقیقا همین اتفاق افتاد؛ ما با بحرانی مواجه ایم که شاید در اخبار و داده های آماری مطرح می شود، اما کمتر به سطح درک روزمره و تجربی مردم راه پیدا کرده است. فرونشست زمین، فاجعه ای تدریجی است؛ بی صدا، بی انفجار، اما با اثری ویرانگر بر تاریخ، معماری، امنیت و آرامش روانی شهر. اینجاست که هنر می تواند وارد شود و از راه زبان تصویری و نمادین خود، این بحران را نه فقط به چشم، بلکه به جان مخاطب بنشاند.
ایده پردازی نمایشگاه از چه زمانی شروع شد و چطور شکل گرفت؟
ایده نمایشگاه از زمانی شروع شد که خبرهایی از شکاف های زمین در اطراف زاینده رود، خانه های ترک خورده در منطقه جلفا، و تهدید مسجد جامع اصفهان در فضای عمومی عنوان شد. آنچه ما را برانگیخت این بود که این رویداد در عین فاجعه بار بودن، از سطح آگاهی عمومی دور مانده است. در چنین شرایطی، آقای رضا مهاجر با نگاه دقیق و دغدغه مند خود، هنرمندانی را گرد هم آوردند و جلساتی برای هم فکری و خلق اثر برگزار گردید.
این جلسات بیشتر شبیه یک اتاق فکر هنری بود تا تنها کارگاه خلق اثر. هنرمندان نه تنها در رابطه با ابعاد فنی کار خود، بلکه در رابطه با داده های زمین شناسی، وضعیت منابع آب، میراث فرهنگی در معرض تهدید، و حتی الگوهای توسعه ناپایدار شهری گفتگو کردند. این فرآیند سبب شد آثار نهائی نه فقط بازتابی زیبایی شناسانه، بلکه حامل معنا، هشدار، و آگاهی باشند.
نمایشگاه در چه فضایی برگزار می گردد و چه زمانی در دسترس مخاطبان است؟
نمایشگاه از جمعه ۲۷ تیرماه ۱۴۰۴ در گالری «آرین هنر معاصر» واقع در خیابان فرشادی، کوچه شماره ۴ (سام میرزا)، طبقه اول، گشایش می یابد و تا روز چهارشنبه ۱ مرداد ادامه دارد. علاقمندان می توانند هر روز از ساعت ۱۸ تا ۲۱ از این نمایشگاه بازدید نمایند. فضای گالری، با عنایت به معماری خاص و مقیاس انسانی آن، امکان مواجهه نزدیک و عمیق با آثار را فراهم نموده است.
چه هنرمندانی در این رویداد شرکت دارند و نگاههای آنان در خلق آثار چطور بوده است؟
در این نمایشگاه، آثار ۹ هنرمند به نمایش درآمده که هرکدام با زاویه دید و زبان بصری خاص خود به مبحث پرداخته اند. این هنرمندان عبارتند از: رضا مهاجر، بدرالزمان زارعی، لیلا خدری، مهین رحمان درچه، زهرا اسعدی، زهره فکاری، عرفان غلامی، فرزانه یزدانی و حسین تحویلیان است.
آثار در چارچوب های متنوعی مانند چیدمان، نقاشی، عکاسی مفهومی و ترکیب مواد عرضه شده اند. بعضی از آثار با استفاده از متریال های طبیعی یا فرسوده، استعاره ای از فرسایش زمین و فروپاشی ساختارهای زیستی را به معرض نمایش گذاشته اند و برخی دیگر از راه فرم های انتزاعی یا بیان شاعرانه، به تأمل مخاطب درونی تر دامن می زنند. در مجموع حدود ۲۰ اثر در نمایشگاه عرضه شده که هرکدام در نوع خود نماینده بخشی از این بحران خاموش هستند.
آیا نمایشگاه صرفا یک اتفاق هنری است یا در جهت یک چشم انداز بلند مدت حرکت می کند؟
نمایشگاه «فرونشست» نه یک پروژه تک رویدادی، بلکه آغاز یک مسیر است. ما در گالری آرین درنظر داریم در دوره های بعدی به سایر بحران ها و مفاهیم محیط زیستی و اجتماعی هم بپردازیم. نمایشگاه بعدی ما با عنوان «عشق سرزمینی» در امتداد همین جریان است؛ رویدادی که به شکل مشترک با هنرمندان استانهای اصفهان، یزد و چهارمحال وبختیاری برگزار می گردد و بر ظرفیتهای هم زیستی فرهنگی در بستر بحران آب تاکید دارد.
در این پروژه، ما آگاهانه از زبان تقابل فاصله گرفتیم و سعی کردیم از راه هنر، زبان جدیدی برای بازسازی اعتماد، گفتگو و همدلی میان ساکنان این سرزمین فراهم نماییم. به باور من، گالری ها دیگر نباید به انزوا یا صرفا دلالی هنر بسنده کنند، بلکه باید به رسانه های گفتگو در بطن جامعه تبدیل شوند.
به نظر شما مخاطب چطور می تواند با این آثار ارتباط برقرار کند؟ آیا احتیاج به دانش زمینه ای دارد؟
اتفاقاً یکی از خصوصیت های هنرهای تجسمی اینست که برای ورود، احتیاج به پیش زمینه علمی یا هنری پیچیده ندارد. ما کوشیده ایم آثار را طوری سامان دهیم که مخاطب هم بتواند از زیبایی شناسی آنها لذت ببرد و هم در سطوح عمیق تر، لایه های پنهان معنا را کشف کند.
در عین حال، در شروع نمایشگاه بروشور کوتاهی عرضه خواهد شد که مخاطب را با کلیات بحران فرونشست و ساختار نمایشگاه آشنا می کند. ما می خواهیم مخاطب نه فقط تماشاچی، بلکه مشارکت کننده در یک تجربه انتقادی باشد.
سخن پایانی؟
از همه دعوت می کنم با نگاه متفاوت به این نمایشگاه بیایند. ما در «فرونشست» نه فقط در رابطه با یک پدیده زمین شناختی، بلکه در رابطه با سرنوشت شهری حرف می زنیم که زمانی پایتخت فرهنگ و هنر ایران بود و امروز در زیر پای خود فرومی رود. اگر نخواهیم به زبان خشک آمار گوش دهیم، شاید وقت آن است که صدای زمین را در زبان هنر بشنویم.
منبع: honareshahr.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب