روایت حسرت جاماندگان پیاده روی اربعین
هنر شهر: «حدیث سفر عشق در کلام نمی گنجد. هر چقدر هم مسافر این مسیر از لذت رسیدن به معشوق بگوید تا آن زمان که خودت قدم در این راه نگذاری شیرینی آنرا متوجه نمی شوی.»
به گزارش هنر شهر به نقل از ایسنا، روزنامه «ایران» در ادامه نوشت: «اگر کسی به شما پیشنهاد سفر بدهد و بگوید در این سفر باید ساعات طولانی توی اتوبوس باشی تا به مرز برسی، بعد هم حداقل ۵ ساعت مسیری را طی کنی تا برسی به نخستین شهر و از آنجا سه شبانه روز پیاده بروی و از شلوغی زیاد هم نتوانی استراحت کنی، حتما جوابت منفی است. همه اینها را که گفتم در قالب یک سفر معمولی غیرمنطقی است اما جزئی از شیرینی های سفر اربعین بشمار می رود. حالا دوسالی است که از این لذت بزرگ دور مانده ام. این روزها دلم پر می کشد برای جاده خاکی نجف به کربلا.»
عارف وقتی به اینجای حرف می رسد اشک از چشمانش سرازیر می شود؛ دلتنگ است. می شد این را از نگاهش فهمید: «اگر یک دفعه همراه میلیونها انسان عاشق مسیر ۸۰ کیلومتری نجف - کربلا را پیاده طی کنی، نمی توانی اربعین سال بعد در خانه بمانی. انگار تو را می خوانند بیا. حالا کرونا دوسالی است این جاده را مسدود کرده. سال قبل که مرزها بسته بود و امسال هم شرایط به همان منوال است. وقتی شوق مردم را در راه می بینی، وقتی اشتیاق شان برای رفتن را می بینی، بدون این که ذره ای از سختی سفر حرفی بزنند، باور می کنی جزعشق چیزی نمی تواند انسان را متحول کند. کجای دنیا هر سال میلیونها نفر با عشق به سمت یک مقصد مشخص حرکت می کنند؟ ماهیت پیاده روی اربعین متفاوت از همه سفرهای دنیاست. حتی سفرهایی که روزهای دیگر سال به کربلا می رویم. سراسر عشق است و زیبایی. وقتی مردمی را می بینی بدون آنکه زبانت را بفهمند از تو میزبانی می کنند، سؤالات زیادی در ذهن ایجاد می شود. در این راه همه با چشم هایشان با یکدیگر حرف می زنند. نیاز نیست زبان کسی را بدانی یا خواسته ات را به زبان بیاوری. همین که نگاهشان کنی خواسته تو اجابت می شود. در این چند سال چیزی جز عشق ندیدم. همین حس غیرقابل توصیف درونی است که هر سال من را به این سمت می کشاند.»
یادم هست پیرمرد نابینای عراقی ۲۱ روز پیاده آمده بود تا خودش را به کربلا برساند. ۸۹ سال داشت و می گفت پنج سالی است که چشم هایش نمی بیند. پیش از این که نابینا شود در چزابه موکب داشته و از زوار امام حسین (ع) در پیاده روی اربعین پذیرایی می کرده. می گفت ما شیعیان عراق یک سال کار می نماییم و قسمتی از درآمدمان را کنار می گذاریم تا بتوانیم ایام اربعین به زوار خدمت نماییم. عارف می گوید: «انسان هایی را دیده ام که در فقر مطلق هستند اما ایام اربعین با اجاره تانکر پلاستیکی آنرا پر از آب می کنند تا زوار تشنه را سیراب کنند. در راه نجف تا کربلا هزار و ۴۵۲ عمود قرار دارد. وقتی به هر عمود می رسی یعنی یک گام به معشوقی که بی صبرانه برای دیدنش ثانیه شماری می کنی نزدیک شده ای. همه جا در خانه ها به روی زوار باز است و غروب در کنار مسیر پیاده روی می ایستند و با التماس تو را به خانه های شان می برند. آنقدر به تو خدمت می کنند که شرمنده می شوی. فریاد می زنند زائر بفرما، وای فای مجانی. بالای سردر خانه هم رمز ورود وای فای را نوشته اند. آخرین سفر اربعین میهمان خانه سید رائد یکی از شیعیان کربلا بودیم. نخلستان دارد و همانجا از ما پذیرایی کرد و جوراب های مان را شست. می گفت از برکت خاک پای زوار امام حسین(ع) هر سال محصول نخلستان بیشتر می شود. سید رائد یکی از هزاران عراقی است که با همه وجود به زوار اربعین خدمت می کند.»
رضا یکی دیگر از زواری که بارها تجربه پیاده روی اربعین را دارد می گوید: «وصف پیاده روی سه روزه اربعین در حرف و کلام نمی گنجد، البته بسیاری از زائران از همان مرز مهران یا چزابه به طرف نجف و کربلا پیاده روی می کنند. همه این مسیر سخت و طولانی را بدون آنکه شکایتی داشته باشند می روند و هر لحظه برای دیدن گنبد و گلدسته امام حسین (ع) جزع می کنند. انگار چیزی تو را به سمت خودش می کشد. بهترین لحظه این سفر وقتی است که آخرین قدم ها را برمی داری و بارگاه نورانی امام حسین (ع) را از دور می بینی. بی اراده اشک از چشمان همه جاری می شود. همه با سر و صورت خاکی قدم های آخر را بلندتر برمی دارند. حالا دلم برای این قدم های آخر تنگ شده است. سال قبل به خاطر کرونا مرزها بسته شد و امسال هم علاوه بر بسته بودن مرز زمینی، خودم نیز به کرونا مبتلا شدم. به هر حال از این سفر محروم هستم اما دلم پر می زند به جهت اینکه یک دفعه دیگر در این جاده قدم بزنم.»
مصطفی با حسرت زیاد از جاماندگان می گوید سفر اربعین اعتکاف است. پیرایه های انسان در این سفر می ریزد و به چیزی جز رسیدن به معبود فکر نمی نماید. یک سال ثانیه شماری می کنی تا در این راه باشی اما شرایطی مثل کرونا و بسته شدن مرزها تو را از رسیدن به این آرزو باز می دارد. این حس و حال من و بسیاری از کسانی است که پارینه نتوانستند در پیاده روی اربعین باشند؛ کسانی که دلشان را کنار عمودهای جاده خاکی نجف به کربلا جا گذاشته اند: «۶ بار کنار عاشقانی که بدون خستگی از نجف به کربلا می روند پیاده روی کرده ام اما پارینه این باب رحمت بسته شد. واقعاً نمی توان پیاده روی اربعین را توصیف کرد. هرچقدر خسته تر می شوی شوق تو برای رسیدن بیشتر می شود.»
مسیر زندگی راحله در همین پیاده روی اربعین تغییر نمود. نمی گوید چه تغییری در روح و روان و مسیر زندگی اش افتاده اما پیداست این جاده هدفی تازه در مقابل زندگی اش گشوده است؛ جاده ای که به قول خودش از زندگی روزمره، کار و از همه چیز می بری و می توانی به اندازه یک سال فکر کنی. انگار انتخاب می شوی که به این سفر بروی: «پیاده روی اربعین بهترین فرصتی است که مسیر درست زندگی ات را پیدا کنی. چهار بار در مراسم پیاده روی اربعین حضور داشته ام و هر سال با شوق بیشتری رفته ام. نخستین بار پیش از سفر به کربلا و نجف به ترکیه رفته بودم و هفته بعد در پیاده روی اربعین حاضر شدم. یک سفر سیاحتی و یک سفر زیارتی، اما سفر کربلا و پیاده روی اربعین بهترین سفر عمرم شد. چیزی که بیشتر از همه لذت بخش است جاده ای است که می دانی انتهای آن به مرقد امام حسین (ع) ختم می شود. خستگی، تاول پا و سر و صورت خاکی هیچکدام تو را از رفتن باز نمی دارد. سه روزی که پیاده از نجف به کربلا می روی فرصت داری همه چیز را کنار بگذاری و به اندازه یک سال فکر کنی. به همه اتفاق هایی که در زندگی می افتد و در آن حکمتی است. در طول مسیر مردمی را می بینی که هرکدام به اندازه توان به شما خدمت می کنند. التماس می کنند خاک مسیر را به خانه شان ببری و استراحت کنی. این سفر طوری است که پایت روی زمین نیست، حسی که جای دیگری نمیتوانی تجربه کنی. وقتی در میان الحرمین مردد می شوی اول به کدام حرم بروی و زیارت کنی زیباترین لحظه زندگی ات رقم می خورد. قابل وصف نیست باید خودت تجربه کرده باشی.»
منبع: honareshahr.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب