مسعود میر مطرح كرد:
علی مسیو متقاضی سینما حقیقت
به گزارش هنر شهر، مسعود میر مستندساز و روزنامه نگار معتقد است: در ساخت آثار تاریخی، مستندسازها نباید به منابع آرشیوی اکتفا کنند و خودشان هم باید به کشف منابع تازه و کاوشهای مترقی بیاندیشند.
به گزارش هنر شهر به نقل از ایسنا، مسعود میر مستندساز و روزنامه نگار که با مستند «علی مسیو» متقاضی حضور در شانزدهمین جشنواره بین المللی فیلم مستند ایران «سینماحقیقت» شده است، درباره ی نحوه ساخت این فیلم بصورت مختصر اظهار داشت: باید بگویم کلیت فیلم یک دغدغه شخصی بود، در حقیقت آشنا شدن من با "علی مسیو" خیلی اتفاقی رخ داد و پس از آن به یک دغدغه شخصی تبدیل شد به این صورت که چرا هیچ چیزی درباره ی این شخصیت نمی دانم و سپس با تحقیق و پژوهش هایی که انجام دادم به این نتیجه رسیدم که خیلی از افراد که حتی با تاریخ مشروطه و انقلاب مشروطه غریبه نیستند نیز اطلاعات چندانی درباره ی علی مسیو ندارند و کار از همین جا آغاز شد و درنهایت با مساعدت مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی که با این طرح موافقت نمود، قصه ساخت «علی مسیو» رسما شروع شد.
این فیلمساز درباره ی مدت زمان تولید و روند تحقیق پروژه بیان کرد: شروع کار به صورتی از سال ۹۶ صورت گرفت با اینحال قبل تر نیز حدود سالهای ۹۳ یا ۹۴ سفری به تبریز داشتم و آنجا با علی مسیو آشنا شدم و به صورتی دغدغه ام شناخت این شخصیت شد. در آن زمان خانه موزه علی مسیو تازه افتتاح شده بود و من نیز به مرور در مورد علی مسیو تحقیقاتی را شروع کردم و به روزنامه ها و کتاب ها سرمی زدم و نکات کوچکی در مورد او می یافتم، تا این که تقریباً در سال ۹۸ شناخت این شخصیت به یک دغدغه جدی برای من بدل شد، اینطور که مصمم شدم برای علی مسیو حتما کاری انجام دهم و حدود یک سال پس از آن، این مساله در قالب یک طرح به مرکز گسترش ارائه شد. از سال ۹۹ پروژه بصورت جدی شروع شد و یک دوره ۶ ماهه فشرده پژوهشی را در آن دوره از سر گذراندیم.
این روزنامه نگار در ادامه اشاره کرد: اما باید درباره ی فیلم نکته ای را عنوان کنم و آنهم این که تا آخرین روز تصویربرداری مستند «علی مسیو» ما درگیر کشف بودیم یعنی اینطور نبود که ما با یک امر مسلم و مسجل، قصه علی مسیو را تعریف نماییم. بطورمثال ما در نیمه فیلم به این قطعیت رسیدیم که جایی که خانه موزه علی مسیو نام گرفته، ثبت ملی و افتتاح شده، اصلا خانه این شخصیت نبوده است. منظورم این است که در ضمن پروژه به کشف های تاریخی رسیدیم. بطورمثال مرگ علی مسیو که در هر کتاب و سند تاریخی به اتفاقی بودن آن در ۴۴ سالگی اشاره شده به هیچ عنوان مورد قبول گروه پژوهشی ما نبود تا این که به نشانه های تازه ای دست یافتیم. اغراق نیست اگر بگویم حتی در مرحله تدوین هم ما خودمان را روتوش می کردیم چونکه ذات قصه علی مسیو که رهبری یک مرکز غیبی را برعهده داشت اینطور بود که نکات مغفول و ناگفته و پنهان زیادی داشت.
مسعود میر درباره ی مصائب دوره تولید فیلم اظهار داشت: ساخت این پروژه همزمان با ایام کرونا شروع شد و ما با وجود داشتن نامه معرفی از مرکز گسترش، حتی برای اسکان در تبریز هم مشکل داشتیم. این پروژه اما با همه سختی هایش سال قبل در همین ایام سرانجام به انتها رسید.
این مستندساز درباره ی تاثیر منابع آرشیوی بر ساخت پروژه های تاریخی مانند «علی مسیو» عنوان کرد: بگذارید من نکته دیگری را بگویم، این که ما مستندسازان باید خودمان یک قدم به جلو بیاییم، منظورم این است که بطورمثال ساده ترین کار برای من این بود که به استناد همان ۵ یا ۶ کتابی که در آنها به علی مسیو اشاره شده است، فقط مستندی می ساختم که در آن می گفتم بچه هایش روز عاشورا کشته شدند و خودش هم در ۴۴ سالگی درگذشت اما حرف من این است که جماعت مستندساز، اهل فرهنگ و تاریخ نگار باید یک قدم به جلو بیاید و از جایی بالاخره خودمان، ضعف تاریخی خودرا برطرف نماییم. حال چطور این کار را انجام دهیم؟ پاسخم این است که به آن چیزی که می بینیم اکتفا نکنیم، چونکه ما در حقیقت همان سند و مدرک هایی را با مستند خودمان تهیه می نماییم که احتمالاً یک قرن بعد آیندگان به آن رجوع می کنند، پس باید راه را درست برویم.
این مستندساز در آخر درباره ی عملکرد جشنواره «سینماحقیقت» که در آستانه برگزاری است هم اظهار داشت: در ابتدا باید بپذیریم «سینماحقیقت» و جشنواره ای که مربوط به سینمای مستند است قاعدتا جنس مخاطبش خاص تر است و این مربوط به ایران نیست بلکه در دنیا هم اینچنین است؛ شما خیلی راحت می توانید میزان علاقه مندان برای پیدا کردن بلیت در جشنواره فیلم برلین را با ایدفای هلند مقایسه کنید. منظورم این است به صورتی جشنواره مستند تابلویی بالا می آورد و می گوید من برای عموم نیستم و ما باید با این مساله کنار بیاییم. نکته دوم این که جشنواره «سینماحقیقت» به نظر من با وجود فراز و فرودهایی که داشته، عمود خیمه خودرا جای درستی بنا کرده است.
«سینما حقیقت» حتما دوره های خوب، معمولی و ضعیف داشته اما با اینحال در هر صورت قالب و عمود این خیمه درست بنا شده است و پیشنهاد من برای بهتر شدن جشنواره هم از این مقرر است که بهتر است بخش های ویژه ای مانند دوران کرونا به این رویداد هنری اضافه شود که بعدها وقتی به دوره شانزدهم جشنواره نگاه شد، همه بدانند که احوال مستندشده ایران سال ۱۴۰۱ چگونه بوده است.
منبع: هنر شهر
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب