حاشیه نگاری وداع با شهید آشوری جانی بت اوشانا:
روضه جانسوز برای وهب ایرانی
هنر شهر: اواخر سال 1401 خبری در خصوص تفحص یک شهید اقلیت آشوری در فضای مجازی منتشر گردید. در این خبر انجمن آشوریان ایران درخواست کرده بود تا با انتشار تصویر و نام این شهید؛ در پیدا شدن خانواده اش یاری دهند. روز گذشته، در گلزار شهدای تهران مراسم وداع با شهید جانی بت اوشانا انجام شد و خانواده های تهرانی، جای خالی خانواده او را پر کردند.
ایسناپلاس: هرچند پیدا شدن جانی؛ سراسر غربت بود و تنهایی؛ حالا اما خبر ورودش به شهر همه جا پیچیده بودند. مادرها آماده بودند تا در مراسم وداع با شهید «جانی بت اوشانا» برایش مادری کنند و دخترهای ایرانی، از هرنسل و دینی هم خودشان را جای خواهر نداشته اش می گذارند. حین ورودمان به گلزار شهدا، گروه موسیقی ارتش جمهوری اسلامی نیز می رسد. کافی بود چشم بگردانم تا متوجه حضور مردم و مسیر منتهی شان به گلزار شهدا شوم. نرسیده به گلزار شهدا، ابتدای خیابان بهشت هم پوستر بزرگ اطلاع رسانی برای مراسم وداع این شهید آشوری، در شهر نصب شده است. وارد حیاط گلزار می شوم. تقریباً نیم ساعتی به شروع مراسم وداع با شهید «جانی بت اوشانا» مانده است. ترجیح می دهم بیرون باشم و افراد شرکت کننده در مراسم را نگاه کنم. تعداد کم کم بیشتر می شود. اما آنچه که برایم عجیب بود، حضور دختران نوجوان دهه هشتادی در این مراسم است. از هر کس که می پرسم چه شد که آمدی؟ سریع و بی برو و برگشت می گوید: «متوجه شدم که خانواده شهید فوت شده اند. بجای خانواده اش برای وداع آمدم.»
انگار که غربت این شهید، دل ها را به همدیگر گره زده است. خیلی ها برای مراسم وداع شهید جانی بت اوشانا، با پوششی آمده اند که شاید در جامعه مان؛ پوشش متداول و قابل قبول عرف نباشد. اما باز هم فارغ از پوشش، دین، زبان و میزان علق به مذهب؛ کنار همدیگر برای شهادت جوانی عزاداری می کردند که از جانش برای تمامیت ارضی کشورش گذشته بود و حالا بعد از ۳۹ سال؛ در غربت تمام و بدون خانواده اش قرار بود تشییع شود.
حالا تقریباً چند دقیقه ای از ساعت ۱۶ گذشته و خادمان گلزار شهدا از مردم می خواهند تا برای مراسم؛ به داخل ساختمان معراج شهدا بروند. قسمت زنانه معراج به شکل قابل مشهودی پر است. چندتایی از مادران شهدا هم آمده اند و روضه غریب دشت کربلا می خوانند. چندتای دیگر هم مشغول خواندن قرآن، نماز یا زیارت عاشورا هستند. انگار همه شان صاحب مجلس و صاحب عزا هستند. راه باز می شود و از در پشتی؛ بستگان شهید جانی بت اوشانا وارد می شوند. دخترعمه، دختر عمو و برادرزاده اش.
به سمت راست گلزار می روند. کنارشان روحانیون مسیحی و نماینده آشوریان در مجلس شورای اصلی نیز حضور دارند. خیلی نمی گذرد که خبر می دهند؛ شهید را مقرر است بیاورند. جمعیت زیادی زیر تابوت را گرفته اند. بسیاری هم دورش حلقه زده اند و تقریباً به سختی می توان دید پیدا کرد. حین ورود پیکر شهید، مردم به سمت اون تابوت گلبرگ پرتاب می کنند.
چند دقیقه مراسم به صحبت های رسمی می گذرد و تشکرهایی که بطور معمول در این فضاها باب است. اما آنچه که در تمام این مدت زمان، قابل توجه است این است که روضه سید و سالار شهیدان عالم و نامش از زبان کسی نیفتاد. روحانیون مسیحی از مردم می خواهند تا همه سرپا بایسند و اعمال و دعای دین شان را برای شهید بخوانند.
به هر زبان و هر دین
همه به احترام شهید یرپا می شوند. کلمات به زبان آشوری است و تنها چیزی که قابل فهم است؛ آمین گفتن شان است. بعد از پایان دعای مسیحیان آشوری؛ یکی از روحانیون مسلمان حاضر در برنامه از روحانیان مسیحی کسب تکلیف می کند و اجازه می خواهد تا کمی بالای پیکر جانی روضه وهب؛ یار مسیحی حضرت اباعبدا... بخواند. نزدیکترین تشبیه که شاید در تمام عمرم شنیده بودم؛ همین بود. ارزش ها تقریباً یکی و سرنوشت هم یکی بود.
در ادامه؛ مراسم رسمی با گروه موسیقی ارتش در حیاط شروع می شود. شهید جانی بت اوشانا سرباز تیپ۵۵ هوابرد ارتش جمهوری اسلامی ایران بود. پیکر شهید حالا در حیاط و میان مردم بود. مردم هم انگار که یکی از اعضای خانواده شان بازگشته باشد؛ مثل پروانه به دور تابوت و پیکر مقدس جانی می گردند و مادران بسیاری می گریند.
جز این توقعی نداشتیم
«هویک به بو» از هموطنان آشوری مان که در این مراسم شرکت کرده است. در گفتگو با ایسنا می گوید: « ما هم مانند تمام سایر هموطنان مان؛ وطن را ناموس خودمان می دانیم. برای همین وقتی در دفاع مقدس، حرف از دفاع از وطن شد، همه اهتمام کردند تا از کشور دفاع کنند و هیچ فرقی نداشت که دین یا قومیت آنها چیست. بنا بر این می بینیم که اقلیت دینی بیش از ۲۰۰ شهید تقدیم خاک کشورمان کردند. جمعیتی که امروز می بینم، از آن متعجب هستم. از این حیث که هموطنان مسلمانم در این مراسم شرکت کردند و مانند شهدای خودشان، مراسم خاکسپاری این شهید عزیز را برگزار کردند. توقعم نیز همین بود که هیچ تفاوتی نباید قائل شد. روز تشییع، جمعه است و من منتظرم در روز تشییع نیز سایر هموطنانم، کنارمان باشند.»
آن چیزی که در دیانت و قومیت آشوری متداول می باشد، این است که آشوریان جانشان را فدای سرزمین شان کنند. این را هویک به بو درباره ی جایگاه شهادت در بین اقلیت آشوریان به ما می گوید.« همان فرهنگ شهادتی که در دین اسلام وجود دارد، در دین مسیح نیز وجود دارد. برای همین می بینیم که جامعه مسیحی؛ شهدای بسیاری برای حفظ دیانت و تمامیت ارضی خود فدا کرده است. به هر حال اگر از این تفاسیر بگذریم؛ وقتی می بینیم پیکر شهید بعد از ۳۹ سال به کشور باز می گردد و خانواده ندارد، همه ما خودمان را بجای پدر، مادر و برادران او می گذاریم و برای خداحافظی و وداع با او می آیند.»
همه فدای ایران
پیکر شهید را بالای سِن مراسم می آورند تا بستگانش با او خداحافظی کنند. چند مادر شهید امنیت نیز در کنارشان قرار می گیرند. انگار داغِ رفتن هرکس که عزیزی از دست می دهد، شبیه به همدیگر است. مادر شهید امنیت اینبار جای پسرش، برای جانی اشک می ریزد و کمک می نماید تا بستگان این شهید و برادرزاده اش؛ تنها بازمانده از خانواده وی در آغوش بگیردش. دختر جوانی که شاید حتی عمویش را هم ندیده است، حالا آغوشش تنها پناهِ او می شود و زیرلب، در بین گریه هایش قربان صدقه استخوان های باقی مانده از عمو می رود.
آنچه که در تمام مدت زمان مراسم وداع با پیکر شهید آشوری جانی بت اوشانا دیدنی بود، کنار هم بودن دو دین، دو مذهب و زبان و قومیت های مختلف برای انجام مراسم وداع بود. آن ساعت ها و دقایق شبیه به تاریخچه ای فشرده شده از جامعه ایرانی که با در زمان غم ها و سختی ها دیگر فرقی نداشت چه کیش و چه آیینی داری. فقط باید شانه می شدی برای اشک های برادرِ هموطن ات. حتی در زمان شادی ها همین بود. تمام آنچه که در آن موقعیت، چند صد نفر را دور هم جمع کرده بود؛ چیزی به جز وطن نبود.
روضه اباعبدا... می خوانند. حالا دیگر اشک برای سید و سالار شهدا و شهیدی از نسل حواریون مسیح با همدیگر قاطی شده بود.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب