ماجرای جادوگری که در باغ دوک پرسه می زند درآمیختن طنز با ژانر معمایی!
هنر شهر: کارگردان نمایش جادو ضمن اشاره به سودجستن از طنز در ژانر معمایی، درباره ی داستان نمایش و تشکیل اثری کلاسیک که با حال و هوای ادبیات قرن 19 هماهنگی دارد، گفت.
محمدرضا مهدوی فر کارگردان نمایش «جادو» که این شب ها در تماشاخانه طهران روی صحنه رفته است در گفتگو با گزارشگر مهر درباره ی موضوع این نمایش توضیح داد: «جادو» یک نمایش در ژانر معمایی و کمدی نوشته گلیبرت کیت چسترتون نویسنده و فیلسوف انگلیسی است که در اوایل قرن بیستم نوشته شده است. چسترتون در ایران بیشتر با عنوان رمان نویس معرفی شده است اما نمایشنامه هایی نیز از او به جا مانده که برای من جذاب است. داستان این نمایش در خانه یک دوک می گذرد که ۲ برادرزاده اش بتازگی از ایرلند آمده اند و تحت قیمومیت او قرار گرفته اند. برادرزاده دختری او پاتریشیا ادعا می کند که در باغ املاک دوک یک جادوگر دیده است و در پی این گفته او دوک نگرانش می شود. دوک شخصیت عجیبی دارد و کارهای عجیبی از او سر می زند و تلاش می کند با دعوت از یک شعبده باز رأی برادرزاده اش را تغییر دهد. با ورود شخصیت کشیش به داستان، مسیر نمایش متفاوت تر می شود.
نمایشنامه ای با ساختار کلاسیک
وی اضافه کرد: به این نویسنده علاقه شخصی داشتم و تصمیم گرفتم تا این نمایشنامه را از او ترجمه کنم و روی صحنه ببرم؛ نمایشنامه ای که حال و هوای معمایی و طنز انگلیسی دارد. حدودا با وفاداری کامل متن را اجرا کردیم، دراماتورژی ای وجود نداشت و تنها بخشهایی از متن به جهت اطناب یا وجود برخی اسامی و کلیدواژه ها که برای خواننده ایرانی بیگانه بود حذف شد. این نمایشنامه ساختاری کلاسیک دارد و خود نویسنده نیز طبعی سازگار با ادبیات قرن ۱۹ داشته است. در اجرا هم کوشیدیم تا به سیاق سبکی نیز در حد امکان از همان ساختار کلاسیک پیروی نماییم و دکوری رئالیستی و کلاسیک بسازیم. این نمایش دیالوگ محور است و البته سلیقه شخصی من نیز به چنین آثاری نزدیک تر است.
کارگردان نمایش «جادو» ضمن اشاره به محدودیت های موجود برای ساخت دکور و تهیه لباس بیان کرد: به جهت محدودیت های منابع و امکانات، سالن مناسبی در اختیار نداشتیم. این نمایش به یک سالن قاب عکسی نیاز داشت اما در ایران سالن های محدودی وجود دارد که در اختیار گرفتن آنها به شرایطی خاص نیاز دارد. آکسسوار و لباس های مناسب این نمایش تا حدودی در چند بانک و انبار دولتی وجود داشت اما دسترسی به آنها سخت بود و کوشیدیم تا با استفاده از برخی انبارهای خصوصی و یا چیزهایی که خودمان تهیه کردیم به فضای مدنظرمان نزدیک تر شویم. این نمایش کاری مستقل است و کار مستقل نیز با چالش های خودش همراه می باشد.
تلفیق طنز و معما در نمایش «جادو»
مهدوی فر در انتها ضمن اشاره به در هم آمیختن طنز و معما در این نمایش اظهار داشت: در ادبیات انگلستان خاصیت تلفیق طنز و معما سابقه داشته است. سینمای هیچکاک همیشه به چنین چیزی شهرت داشته است و طنزی گزنده و سرد در کارهایش بچشم میخورد. چسترتون هم این خاصیت را در کارهای پلیسی و معمایی اش ادامه داده و در مجموعه داستان پلیسی اش نیز شوخ طبعی های خاصی به کار برده است. در اینجا و در این نمایش کار ما با اشکال کمدی چندان هم خون نیست و بیشتر فضایی مفرح و شوخ دارد که به فراخور محتوای نمایش تلاش می کند تا تماشاگر را دست بیندازد. این اتفاق، به این معنا است که تماشاگر آن دستمایه و رازآلودی نمایش را خیلی دهشتناک نبیند و جدی نگیرد. این شوخ طبعی نوعی بازی و دست انداختن نمایش است و البته برخی پیام های طبقاتی و اجتماعی نیز در آن نهفته است.
نمایش «جادو» از ۱۱ تا ۲۷ آذر در سالن مده آ تماشاخانه طهران روی صحنه می رود.
در این نمایش مائده شهوازیان، شهرام کاشی، علی رجب سعیدی، هادی خلیقی، علیرضا رشیدی، حمید ذوالجلالی باهوش و شایان طرقه ایفای نقش کرده اند.
در خلاصه داستان «جادو» آمده است: پاتریشیا، برادرزاده دوک که تحت سرپرستی قانونی او قرار دارد، بتازگی از ایرلند به انگلستان آمده و در خانه دوک ساکن شده است. او اخیراً ادعا کرده که در اراضی دوک با جادوگری آشنا شده است. دوک تصمیم می گیرد شعبده بازی را به خانه اش دعوت کند تا پاتریشیا با تماشای حقه های شعبده بازی، درک درست تری از تمایز واقعیت و خیال پیدا کند.
عکس ها از پرتو جغتایی است.
منبع: هنر شهر
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب